اعمال شب و روز اول محرم

محرم زمان آغاز سال جدید قمری است و در مکتب تشیع یادآور واقعه عظیم و باشکوه کربلاست که به واسطه آن حماسه‌ رشادت و بزرگمردی امام حسین (علیه السلان) در همیشه تاریخ جاودان شد.

 بدانکه این ماه، ماه حُزن اهل بیت علیهم السلام و شیعیان ایشان است و از حضرت امام رضا علیه السلام روایت است که، چون ماه محرم داخل مى شد پدرم را کسى خندان نمى دید و اندوه و حُزن پیوسته بر او غالب مى شد تا روز دهم، چون روز عاشورا مى شد آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و مى فرمود امروز روزى است که حسین علیه السلام شهید شده است.

شب اوّل سیّد در اقبال براى این شب چند نماز ذکر فرموده:

اوّل: صد رکعت در هر رکعت حمد و توحید بخواند.

دوّم: دو رکعت در رکعت اول حمد و انعام و در دوم حمد و یَّس.

سوّم: دو رکعت در هر رکعت حمد و یازده قُل هُوَاللّهُ اَحَدٌ در روایت است از حضرت رسول (صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ آله) که هر که در این شب این دو رکعت نماز را بجا آورد و صبحش را که اول سال است روزه بدارد، مثل کسى است که تمام سال را مُداومت به خیر کرده و در آن سال محفوظ باشد و اگر بمیرد به بهشت برود؛ و نیز سیّد براى هلال این ماه دعاء مَبْسُوطى ذکر فرموده و اگر ممکن شود احیا بدارد این شب را به دعا و نماز و خواندن قرآن روز اول.

بدانکه اول محرم اول سال است و در آن دو عمل وارد است:

اول: روزه است و در روایت رَیّان بن شبیب از حضرت امام رضا علیه السلام مرویست که هر که در این روز روزه بدارد و خدا را بخواند خداوند دعاى او را مستجاب کند چنان که دعاى زکریا را مستجاب نمود.
 
دوم: از حضرت امام رضا علیه السلام منقولست که حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله روز اول محرم دو رکعت نماز مى کرد و، چون فارغ مى شد دست‌ها را بلند مى کرد و این دعا را سه دفعه مى خواند:


اَللّهُمَّ اَنْتَ الاِْلهُ الْقَدیمُ وَهذِهِ سَنَةٌ

خدایا تویى معبود ازلى و این سال

جَدیدَةُ فَاَسْئَلُکَ فیهَاالْعِصْمَةَ مِنَالشَّیْطانِ وَالْقُوَّةَ عَلى هذِهِ النَّفْسِ

تازه است از تو خواهم در این سال نگهداریم را از شیطان و نیروى بر این نفس

الاْمّارَةِ بِالسّوَّءِ وَالاِْشْتِغالَ بِما یُقَرِّبُنى اِلَیْکَ [یاکَریمُ]یا ذَاالْجَلالِ

که پیوسته به گناه فرمان مى دهد و سرگرمى بدانچه مرا به تو نزدیک کند اى صاحب جلالت

وَالاِْکْرامِ یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ یا ذَخیرَةَ مَنْ لا ذَخیرَةَ لَهُ یا حِرْزَ

و بزرگوارى اى تکیه گاه کسى که تکیه گاهى ندارد اى ذخیره آنکس که ذخیره ندارد اى پناهگاه

مَنْ لا حِرْزَ لَهُ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ یا سَنَدَ مَنْ لا سَنَدَ لَهُ یا کَنْزَ

آنکس که پناهگاهى ندارد اى فریادرس آنکس که فریادرسى ندارد اى پشتیبان آنکس که پشتیبانى ندارد اى گنج

مَنْ لا کَنْزَ لَهُ یَا حَسَنَ الْبَلاَءِ یَا عَظِیمَ الرَّجَاءِ یَا عِزَّ الضُّعَفَاءِ یَا مُنْقِذَ

آنکس که گنجى ندارد اى که آزمایشت نیکو است اى بزرگ مایه امید اى عزت بخش ناتوانان اى نجات بخش

الْغَرْقى یا مُنْجِىَ الْهَلْکى یا مُنْعِمُ یا مُجْمِلُ یا مُفْضِلُ یا مُحْسِنُ

غریقان اى خلاص کننده هالکان اى نعمت بخش اى زیباپرور اى فزون بخش اى نیکوده

اَنْتَ الَّذى سَجَدَ لَکَ سَوادُ اللَّیْلِ وَ نُورُ النَّهارِ وَضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعاعُ

تویى که سجده کرد (و به کمال خضوع درآمد) برایت سیاهى شب و روشنى روز و تابش ماه و شعاع

الشَّمْسِ وَ دَوِىُّ الْمآءِ وَ حَفیفُ الشَّجَرِ یا اَللّهُ لا شَریکَ لَکَ اَللّهُمَّ

خورشید و صداى ریزش آب و بهم خوردن درخت اى خدایى که شریک ندارى خدایا

اجْعَلْنا خَیْراً مِمّا یَظُنُّونَ وَاغْفِرْ لَنا ما لا یَعْلَمُونَ وَلا تُؤاخِذْنا بِما

قرارمان ده بهتر از آنچه مردم گمان کنند و بیامرز از ما آنچه را که نمى دانند و مگیر ما را بدانچه

یَقُولُونَ حَسْبِىَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ

گویند بس است مرا خدا معبودى جز او نیست بر او توکل کنم و او است پروردگار عرش

الْعَظیمِ امَنّا بِهِ کُلُّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَما یَذَّکَّرُ اِلاّ اُولُوا الاْلْبابِ رَبَّنا

عظیم ایمان داریم به او و هرچه هست از نزد پروردگار ما است و اندرز نگیرند جز خردمندان پروردگارا

لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ اِذْ هَدَیْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً اِنَّکَ اَنْتَ الْوَهّابُ

منحرف مساز دلهاى ما را پس از آنکه هدایتمان کردى و ببخش به ما از پیش خود رحمتى که براستى تویى بخشایشگر
----------------------------------------
شیخ طوسى فرموده که مستحب است روزه دهه اول محرم و لکن روز عاشورا امساک نماید از طعام و شَراب (خوراکی نوشیدنی) تا بعد از عصر آن وقت به قدر کمى تربت تناول نماید و سیّد روایت کرده فضیلت روزه تمام ماه را و آنکه روزه او نگه میدارد صائم آن را از هر گناهى.

روز سوم روزى است که حضرت یوسف علیه السلام از زندان بیرون شده هر که آن روز را روزه دارد آسان فرماید حق تعالى بر او کارهاى مشکل را و برطرف کند از او اندوه را و در روایت نبوى صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله است که دعایش مستجاب شود.

روز نهم روز تاسوعا است از حضرت صادق علیه السلام روایت است که فرمود تاسوعا روزى بود که جناب امام حسین علیه السلام و اصحابش را در کربلا محاصره کردند و سپاه شام بر قتال آن حضرت اجتماع کردند و ابن مرجانه و عُمر سعد خوشحال شدند به سبب کثرت سپاه و بسیارى لشکر که براى آنها جمع شده بود و جناب امام حسین علیه السلام و اصحابش را ضعیف شمردند و یقین کردند که یاورى از براى آن حضرت نخواهد آمد و اهل عراق او را مَدَد نخواهند نمود پس فرمود پدرم فداى آن ضعیف غریب.

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

وقـایـع روز دوم محرم

وقـایـع روز دوم مـحــــــرم

امام حسین علیه‌السلام در روز پنجشنبه دوم محرم الحرام سال شصت و یک هجری به کربلا وارد شد.

چون به کربلا رسید پرسید:
نام این سرزمین چیست؟
گفتند: غاضریه

پرسید: نام دیگری دارد؟
گفتند: نینوا
فرمود: نام دیگر چه؟
گفتند: ساحل فرات
فرمود: اسم دیگر هم دارد؟
گفتند: کربلا

آنگاه اشک در چشمان حضرت حلقه زد و فرمود: سرزمین محنت و رنج! 

سپس فرمود: بایستید و پیش نروید، بخدا که محل فرود آمدنمان و سرزمین ریخته شدن خونمان همین جاست...

اینجاست که حرمت ما را می‌شکنند، مردانمان و کودکانمان را می‌کشند. قبور ما در همین جا زیارتگاه خواهد شد.
جدم رسول خدا (صلی‌الله‌علیه و آله) همین خاک را به من وعده داده و وعده او خلاف نیست...
 
در این روز "حر بن یزید ریاحی" ضمن نامه‌ای "عبیداللّه بن زیاد" را از ورود امام علیه‌السلام به کربلا آگاه نمود.
 
در این روز امام علیه‌السلام به اهل کوفه نامه‌ای نوشت و گروهی از بزرگان کوفه که مورد اعتماد حضرت بودند را از حضور خود در کربلا آگاه کرد.

حضرت نامه را به "قیس بن مسهّر" دادند تا عازم کوفه شود، اما ستمگران پلید این سفیر جوانمرد امام علیه‌السلام را دستگیر کرده و به شهادت رساندند. 

زمانی که خبر شهادت قیس به امام علیه‌السلام رسید، حضرت گریست و اشک بر گونه مبارکش جاری شد و فرمود:

اللّهُمَّ اجْعَلْ لَنا وَ لِشِیعَتِنا عِنْدکَ مَنْزِلاً کَریما واجْمَعْ بَینَنا وَ بَینَهُمْ فِی مُسْتَقَرٍّ مِنْ رَحْمَتِکَ، اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ

خداوندا! برای ما و شیعیان ما در نزد خود قرارگاه والایی قرار ده و ما را با آنان در جایگاهی از رحمت خود جمع کن، که تو بر انجام هر کاری توانایی...

همچنین در این روز امام حسین (علیه السلام) اولین خطبه خود برای سپاه حر را خواندند. آفتاب به وسط آسمان رسیده بود هنگام نماز ظهر بود. امام به حجاج بن مسروق جعفر امر کرد اذان بگوید: سپس امام (علیه السلام) با عبا، ردا و نعلین بعد از حمد و سپاس خداوند چنین فرمود: ای مردم، من از خدای شما و شما پوزش می طلبم من پیش شما نیامدم مگر وقتی که نامه هایتان رسید قبل از اینکه من شما را بیابم، نامه‌های شما به من رسید که ما را امامی نیست، شاید خداوند ما را بر هدایت مجتمع کند اگر بر همان گفتار هستید، من به سوی شما آمدم اگر شما به عهدها و پیمانهای خود، آنگونه که من اطمینان یابم، به من قول می دهید به سرزمین شما وارد می شوم. آنها ساکت بودند به موذن گفته شد اذان را بگوید امام (علیه السلام) به حر گفت تو با یارانت نماز بگزار، حر گفت: نه شما بخوان ما نیز به همراه تو نماز می خوانیم سپس امام با آنها نماز خواند.....

 منابع:
اللهوف، صفحه ۳۵
مقتل الحسین مقرّم،  صفحه۱۸۴
بحارالانوار، جلد۴۴، صفحه۳۸۱.۵

نقل از کانال تلگرامی ارتباط با خدا به نشانی ertebat0bakhoda@

به تو از دور سلام

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً؛ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ

سلام بر تو اى اباعبداللّه و بر جان هایى که به درگاهت فرود آمدند، از جانب من سلام خدا بر تو باد همیشه تا هستم و تا شب و روز باقى است و خدا زیارت شما را آخرین زیارت از سوى من قرار ندهد

السَّلامُ عَلَى الْحُسَیْن

سلام بر حسین

و عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْن

و بر على بن الحسین

و عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْن

و بر فرزندان حسین

و عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْن

و بر یاران حسین

۲۴ ذی الحجه روز مباهله

مباهله مهمترین صحنه پیروزی پیامبر خدا بر منکران توحید و ولایت در جنگ نرم است.

مباهله پیامبر (صلی الله علیه و آله) با مسیحیان نجران، در روز بیست و چهارم ذی الحجه سال دهم هجری روی داد. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) طی نامه ای اهالی مسیحی نجران را به آئین اسلام دعوت کرد اما مردم نجران حاضر به پذیرفتن اسلام نبودند به همین دلیل گروهی از مسیحیان نجران همراه با چند تن از علما و اسقفهایشان مثل« عاقب» و« سید» برای تحقیق پیرامون حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) و گفتگو و مناظره با وی به مدینه آمدند.

آنها به خدمت پیغمبر رسیدند و مباحثه را آغاز کردند، آنها طی صحبت های خود عیسی (علیه السلام) را پسر خدا معرفی نمودند و دلیل آنها همان تولد عیسی بدون پدر بود. خداوند در جواب آنها اظهار می دارد که داستان عیسی پیش خداوند مانند داستان آدم است که وی را از خاک آفرید، یعنی در صورتی که عیسی پدر نداشت آدم هم پدر و مادر نداشت و در صورتی که بنا باشد که عیسی را بخاطر آن خصوصیت پسر خدا بدانند، باید در مورد آدم هم چنین اعتقادی داشته باشید، بلکه آدم اولی است.
در حالی که هر دو نفر مخلوق خدا هستند و خداوند با قدرت خود آنها را بطور غیر معمول آفریده است.
وفد نجران این جواب را که حقیقتا مستدل و منطقی بود نپذیرفتند و بنابراین پیغمبر به فرمان خداوند، آنها را به« مباهله» دعوت کرد.

هنگامی که پیغمبر آنها را به مباهله دعوت کرد و آنها اطمینان خاطر و ثبات قدم پیغمبر را دیدند از وی یک شب زمان خواستند تا در این مورد بیندیشند. آنها به قرارگاه خود برگشتند و درباره پیشنهاد پیغمبر با هم‌دیگر مشورت کردند. اسقف بزرگ آنها گفت: فردا بنگرید در صورتی که محمد با نزدیکان و خانواده خود برای مباهله آمد، از مباهله با وی جلوگیری کنید ولی درصورتی که با اصحاب خود آمد با وی مباهله کنید.
در روز 24 ذی الحجه پیغمبر قبل از آنکه مباهله کند، عبا بر دُوش مبارک گرفت و حضرت امیرالمومنین و فاطمه و حَسَن و حسین عَلیهمُ السلام را داخل در زیر عبا نمود و گفت: پروردگارا هر پیغمبری را اهل بیتی بوده است که مخصوص ترین خلق بوده اند به او، خداوندا اینها اهل بیت من هستند پس از ایشان برطرف کن شک و گناه را و پاک کن ایشان را پاک کردنی. پس جبرئیل نازل شد و آیه تطهیر در شأن ایشان آورد. پس حضرت رسول( صلی الله علیه و آله) آن چهار بزرگوار را بیرون برد از برای مباهله زیرا نگاه نصاری بر ایشان افتاد و حقّیّت آن حضرت و آثار نزول عذاب مشاهده کردند جُرأت مُباهله ننمودند و استدعای صلح و قبول جزیه نمودند و در این روز هم حضرت امیرالمومنین( علیه السلام) در حال رکوع انگشتری خود را به سائل داد و آیه اِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ در شانش نازل شد.

به این صورت که آنها دوستان خود مثل فرزندان و زنان و جانهایشان را بخوانند و اینها هم چنین کنند و روبروی هم قرار بگیرند و هر دو گروه دست به دعا بردارند و در پیشگاه خدا گریه و زاری نمایند و طرف دیگر را نفرین کنند و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار بدهند.

مباهله در قرآن

فَمَنْ حَاجَّک فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبِینَ
پس هر که با تو، پس از علم و دانشی که به تو رسیده است، در مورد او(عیسی) به ستیز و محاجّه برخیزد (و از قبول حقّ شانه خالی کند) بگو: بیائید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و خودمان را (کسی که به منزله خودمان است) و خودتان را بخوانیم، بعد (به درگاه خدا) مباهله و زاری کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. واژۀ« نَبتَهل» از ریشه« ابتهال» به معنای باز کردن دست ها و آرنج ها برای دعا، بسوی آسمان است. این آیه، به آیه مباهله معروف گشته است. مباهله، یعنی توجه و تضرع دو گروه مخالف یکدیگر، به درگاه خدا و تقاضای لعنت و هلاکت برای طرف مقابل که از نظر وی اهل باطل است.

اعمال و نماز روز مباهله

علاوه بر استحباب غسل و روزه در روز24 ذی الحجه. خواندن نماز هم سفارش شده است؛ به این کیفیت که نزدیک زوال غسل کند و دو رکعت نماز بگذارد و در هر رکعت بعد از حمد، سوره توحید، آیت الکرسی و سوره قدر، هر کدام را ده بار بخواند. همچنین خواندن دعای مباهله که شبیه به دعای سحرهای ماه رمضان است و در مفاتیح الجنان ذکر شده است. همچنین بعد قرائت دعای مذکور، قرائت دو رکعت نماز و 70 دفعه استغفار و اوّل آن اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ، صدقه دادن به جهت تأسی به حضرت امیرالمومنین (علیه السلام)، زیارت کردن امام علی (علیه السلام) و خواندن زیارت جامعه از اعمال روز مباهله ذکر شده است.

دکتر رحیمی صادق مدیریت حوزه های علمیه استان تهران در خصوص روز مباهله و اهمیت این رخداد افزود: آنچه در جریان مباهله پیامبر اعظم با مسیحیان نجران اتفاق افتاد که از مسلمات تاریخی بین فریقین است از جهاتی بسیار مهم و حایز اهمیت است:
۱- نزاع و بحث در جریان مباهله، بر اساس نص صریح قرآن ،بر سر مهمترین رکن دیانت یعنی توحید بود که مسیحیان مصر بر تثلیث و خدای پدر و پسر بودند و رسول خدا با قاطعیت منکر آن.
۲- پیامبر عزیز در صحنه دفاع از ارزشهای دین، با همه وجود به میدان آمدند و عزیزترین و ارزشمند ترین سرمایه خود یعنی خانواده و اهل بیت خود را هزینه نمودند، یعنی برای اعتلای ارزشها و اقامه دین باید هزینه داد و اولین کسانی که باید هزینه بدهند منادیان و مبلغان دینند.
۳- شاید بتوان گفت بعد از جریان مهم و سرنوشت ساز غدیر مهمترین دلیل برای اثبات ولایت مولایمان امیرالمومنین علی بن ابی طالب روحی له الفداء جریان و آیه مباهله است چرا که از جانشین بر حق و بلافصل پیامبر به انفسنا تعبیر شده یعنی امام علی علیه السلام جان پیمبر نفس پیامبر و بخشی از حقیقت پیامبر عزیز صلوات الله علیه است که جای هیچگونه انکار توجیهی در آن وجود ندارد.
۴- ولایت و امامت و توحید مکمل هم و در کنار همند ،شرط توحید امامت و وجود شخص امام علیه السلام است.
۵- با وجود این حقایق مهم متاسفانه جریان مباهله آنچنان که شایسته و در خور است مورد توجه و تبیین و تبلیغ قرار نگرفته است لذا بار سنگین مباهله پژوهشی و تبیین مستدل و منطقی آن همچنان بر دوش حوزویان ،اساتید و مبلغان عزیز است.
۶- اگر این حقیقت انکار ناپذیر در مواجهات بین المللی به درستی تبیین شود به نظرم امروز هم میتوان در مقابل دشمنان عنود ولجوج از این سلاح موثر و کارا در صحنه های جنگ نرم استفاده نمود.
گفتنی است مباهله اساسا از« بَهل» به معنی رها کردن و برداشتن قید و بند از چیزی است، ولی مباهله به معنای لعنت کردن یکدیگر و نفرین کردن است.

منبع:خبرگزاری صدا و سیما

نماز روز مباهله در قبل از ظهر

نماز روز مباهله در قبل از ظهر
 

مرحوم شیخ حرّ عاملی در «وسائل الشیعه»، نماز روز مباهله را به نقل از مرحوم شیخ طوسی در «مصباح المتهجد» نقل می کند:

از حضرت صادق علیه السلام روایت شده است: که هر کس در روز بیست و چهارم ذی الحجه، به جهت شکر خداوند از نعمتی که به امیرالمؤمنین علیه السلام ارزانی داشته و به او اختصاص داده است، نیم ساعت قبل از ظهر،
 دو رکعت نماز بخواند ؛
 در هر رکعت یک بار سوره حمد،
《10》 بار سوره توحید، 
《10》 بار آیت الکرسی تا «هُمْ فِیها خالِدُونَ»،
 و 《10》 بار سوره قدر ؛ 
عمل او نزد خداوند معادل صد هزار حج و صد هزار عمره می باشد. چنین فردی حاجتی از حوائج دنیا و آخرت را از خداوند درخواست نمی کند، هر حاجتی که باشد، مگر آن که خداوند، اگر بخواهد، آن را برآورده می سازد.
آیة الکرسی مطابق با روایت فوق، عبارت است از:

«اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ، لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ،  لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ، مَنْ ذَا الَّذی یَشْفَعُ عِنْدَهُُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، یَعْلَمُ ما بَیْنَ أَیْدیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ، وَ لا یُحیطُونَ بِشَیْ‏ءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِما شاءَ، وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ، وَ لا یَؤُدُهُ حِفْظُهُما، وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظیم، لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ، قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ، فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‏ لاَ انْفِصامَ لَها، وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ، اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا، یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ، وَ الَّذینَ کَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ، یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ، أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فیها خالِدُونَ».

منبع: کانال تلگرامی داروخانه معنوی به نشانی Manavi_2@

پیامها و نکات ماجرای مباهله

پیامها و نکات ماجرای مباهله:

1. اگر انسان ایمان به هدف داشته باشد، حاضر است خود و نزدیکترین بستگانش را در معرض خطر قرار دهد.

2. در مجالس دعا، کودکان را نیز با خود ببریم.

3. استمداد از غیب، پس از به کارگیری توانایی های عادی است.

4. در دعا، حالات اهل دعا مهم است، نه تعداد آنها؛ گروه مباهله کننده پنج نفر بیشتر نبودند.

5. زن و مرد در صحنه های مختلف دینی، در کنار همدیگر مطرح اند.

6. علی بن ابی طالب (علیهماالسلام)، جان رسول الله (صلی الله علیه وآله) است.

7. اهل بیت پیامبر(علیهم السلام)، مستجاب الدعوة هستند.

8. فرزند دختری، همچون فرزند پسری، فرزند خود انسان است. بنابراین، امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) فرزندان پیامبرند.

منبع: کانال تلگرامی ارتباط با خدا به نشانی ertebat0bakhoda@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین