راز مهلت خواستن امام حسین (علیه السلام) برای نماز
امام حسین (علیه السلام) با همه سابقه ای که در طول عمر شریف خود در نماز و عبادت داشت، عصر تاسوعا از برادرش حضرت ابوالفضل (علیه السلام) خواست یک شب از امویان مهلت بگیرد تا در آن یک شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نیاز باخدا داشته باشد؛ «فهو یعلم أنّى کنت قد اُحبّ الصّلاة له و تلاوة کتابه و کثرة الدعاء و الاستغفار». لذا بعد از صحبت ها و اتمام حجت هایی که با اصحاب خودش کرد به خیمه خود برگشت و تمام آن شب را به نماز و استغفار و دعا و تضرع گذراند؛ «ورجع(ع) إلی مکانه فقام لیلته کلّها یصلّى ویستغفر ویدعو ویتضرع».
چنان که اصحاب آن حضرت نیز این چنین بودند؛ «وقام أصحابه کذلک یصلّون ویدعون ویستغفرون». آنها در آن شب در جوار امام حسین (علیه السلام) همانند زنبور عسل، شهد شیرین شهادت را مزمزه و نام خدا را در حال رکوع و سجود و قیام و قعود زمزمه می کردند؛ «لهم دوىّ کدوىّ النحل ما بین راکع وساجد وقائم وقاعد».
در ظهر عاشورا که تنور جنگ به شدت گرم و درگیری و نبرد به نهایت درجه شدت خود رسیده بود، وقتی صحبت از نماز شد، به فکر اقامهٴ نماز افتاد و فرمود: «ذکرت الصّلاة جعلک الله من المصلّین نعم هذا أوّل وقتها ثم قال: سلوهم أن یکفّوا عنّا حتی نصلّى»؛ نماز را به یادمان آوردی خدا تو را از نمازگزارانی قرار دهد که به یاد او هستند، بله اکنون اول وقت آن است، از دشمنان بخواهید که دست از جنگ بشویند تا نمازمان را بخوانیم. و چون آنها حاضر به تعطیل کردن جنگ نشدند، سعید بن عبدالله حنفی و زهیر بن قین پاسداری از جان امام (علیه السلام) در حال نماز را به عهده گرفتند و در نهایت، این دو شهید سعید فدای نماز شدند. این نماز سه خصوصیت برجسته داشت: جماعت، اول وقت بودن، علنی بودن.
با آن که امام حسین (علیه السلام) می توانست این نماز را به صورت انفرادی، اندکی دیرتر و در خیمه بخواند، ولی چنین نکرد و آن را با سه خصوصیت ذکر شده بجا آورد. لذا در غالب زیارتهای آن حضرت «أشهد أنّک قدأقمت الصّلاة» به عنوان یکی از نقاط برجستهٴ زندگی آن حضرت ذکر می شود.
پی نوشت:
(برگرفته از کتاب حماسه و عرفان، آیت الله جوادی آملی، ص243)
نقل شده از کانال تلگرامی کربلا به نشانی karballa_ir@
مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی فرمودند:
اگر دیدید نمازتان به شما لذت نمیدهد؛
قبل از تکبیر و شروع نماز بگویید:
«صلی الله علیک یا اباعبدالله الحسین (ع)»
آن نماز دیگر عالی میشود!
رابطه علاقه به امام حسین علیه السلام و نماز
هرکس امام حسین را دوست داشته باشد و نماز نخواند عشق و علاقه او سطحی و بدون معرفت است. و این علاقه اگر همراه نماز خواندن نباشد فایده ای ندارد.
همانگونه که هر کس نماز بخواند و امام حسین را دوست نداشته باشد نماز او نماز بازی با الفاظ و نماز غافلانه است ونماز مقبول نیست. همانطور که نماز خوانهای غافل امام حسین علیه السلام را شهید کردند.
علاقه به امام حسین یعنی علاقه به نماز
علاقه به نماز یعنی علاقه به امام حسین
شرط درستی علاقه به امام حسین نماز خواندن است و شرط قبولی نماز علاقه به امام حسین علیه السلام است.
نقل شده از کانال تلگرامی ارتباط با خدا به نشانی ertebat0bakhoda@
به تو از دور سلام