امام حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن (علیه السلام) نخستین فرزند امام علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است که در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرى قمرى در مدینه منوره دیده به جهان گشود و با تولد خویش، در جدش پیامبر (صلی الله علیه و آله) و سایر اهل بیت (علیهم السلام) شادى و نشاط ویژه اى پدید آورد

امام حسن (علیه السلام) بنا به روایت شیعه و اهل سنت، شبیه ترین انسان ها به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود و در این باره گفته شده است:

《حسن از جهت سیما، روش و رهبرى از همه بیشتر به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شباهت داشت.》[۱]

امام حسن (علیه السلام) پس از شهادت پدرش امیرمؤمنان على بن ابى طالب (علیه السلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالى کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید.[۲]

امام حسن علیه السلام به خاطر نوشیدن زهر، مسموم شد و به مدت چهل روز در بسترى بیمارى افتاد و روز به روز، حالش وخیمتر گردید، تا این که در ۲۸ صفر سال پنجاه هجرى قمرى، مصادف با سى و دومین سال رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله در مدینه به شهادت رسید و محبان اهل بیت علیهم السلام را در سوگ بزرگى فرو برد. 

امام حسین (علیه السلام) به تجهیز بدن مطهر برادرش پرداخت و سپس جهت تدفین آن در کنار مرقد پیامبر (صلی الله علیه و آله)، اقدام به تشییع جنازه نمود.

امام حسین (علیه السلام) و سایر بنى هاشم که به خاطر سفارش امام حسن (علیه السلام)، کظم غیظ کرده و بردبارى و جوانمردى را پیشه خود داشتند، و بدن امام حسن علیه السلام را به سوى قبرستان بقیع حمل نموده و در جوار جده اش فاطمه بنت اسد تدفین نمودند.[۳]

هم اکنون مزار امام حسن مجتبى علیه السلام به همراه سه تن از امامان معصوم (یعنى امام زین العابدین، امام باقر و امام صادق علیهم السلام) بدون هیچ گونه گنبد و بارگاهى در این قبرستان قرار دارد و محل زیارت بسیارى از شیعیان و دوستداران اهل بیت علیهم السلام مى باشد.

در تاریخ شهادت امام حسن مجتبى (علیه السلام)، علما و مورخان شیعه غالبا گفته اند که آن حضرت در ۲۸ صفر سال ۵۰ قمرى در سن ۴۷ سالگى به علت مسمومیت از سوى همسرش جعده بنت اشعث به لقاء اللّه پیوست.[۴]

اما در نقل دیگری نیز آمده است که آن حضرت در هفتم ماه صفر سال ۴۹ یا سال ۵۰ به شهادت رسید. [۵]

در برخی منابع اهل سنت، ربیع الاول سال ۴۹ قمرى،[۶] یا سال ۵۰ قمرى[۷] به عنوان تاریخ شهادت آن حضرت ذکر شده است.

منابع:

۱-الإرشاد (شیخ مفید)، ص ۳۴۷

۲- همان.

۳- نک: کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج ۲، ص ۸۰ و الارشاد، ص ۹

۴- نک: الکافى (کلینی)، ج ۱، ص ۴۶۱ بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج ۴۴، ص۱۴۹ و الارشاد، ص ۳۴۶.

۵- علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۳۴.؛ شهید اول، محمد بن مکی‌ عاملی، الدروس الشرعیه، ج۲، ص۷.

۶- انساب الأشراف (بلاذری)، ج۳، ص۷۵

۷- حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۹.

نقل شده از کانال تلگرامی ارتباط با خُدا و درمان به نشانی ertebat0bakhoda@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین