حضرت رقیه (سلام الله علیها)، سفیر نهضت کربلا در سرزمین شام

از باب الحوایج سه ساله‌ای می‌نویسیم که صحنه‌های عطش و غارت خیمه‌ها در عاشورای ۶۱ هجری را با دو چشم خود دید و در خرابه شام در کنار رأس پدر، غریبانه جان داد.

بر اساس نوشته‏‌های بعضی کتاب‏های تاریخی، نام مادر حضرت رقیه (سلام الله علیها)، امّ اسحاق است.
نام رقیه از «رقی» به معنی بالا رفتن و ترقی گرفته شده است. گویا این اسم لقب حضرت بوده و نام اصلی ایشان فاطمه است؛ زیرا نام رقیه در شمار دختران امام حسین (علیه السلام) کمتر به چشم می‏ خورد و به اذعان برخی منابع، احتمال این که ایشان همان فاطمه بنت الحسین (سلام الله علیها) باشد، وجود دارد.
در واقع، بعضی از فرزندان امام حسین (علیه‏السلام) دو اسم داشته‏ اند و امکان تشابه اسمی نیز در فرزندان ایشان وجود دارد.
 

چنانچه در کتب تاریخی آمده است: «در میان کودکان امام حسین (علیه‏ السلام) دختر کوچکی به نام فاطمه بود و، چون امام حسین (علیه‏ السلام) مادر بزرگوارشان را بسیار دوست می‏ داشت، هر فرزند دختری که خدا به ایشان می ‏داد، نامش را فاطمه می‏ گذاشت. همان گونه که هرچه پسر داشت، به احترام پدرشان امام علی (علیه ‏السلام) وی را علی می ‏نامید».
سیره دیگر امامان نیز در نام گذاری فرزندانشان چنین بوده است.
امام حسین علیه السلام دارای چهار دختر به نام‌های فاطمه کبری، فاطمه صغری، سکینه و رقیه بوده است.
اصل وجود دختری چهار ساله برای امام حسین علیه السلام در منابع شیعی آمده است.
میان این اسرا، یک دختر کوچک هم دیده می ‏شد. این دختر کوچک همان حضرت رقیه است.
 

رقیه دختر امام حسین علیه السلام که حالا بعد از شهادت پدرش به همراه عمه ‏اش زینب و اسرای دیگر به طرف شام می ‏رفت.
از داخل خرابه‌های شام، صدای یک کودک به گوش می ‏رسید.
تمام کسانی که در میان اسرا بودند، می ‏دانستند که این صدای رقیه دختر کوچک امام حسین (علیه السلام) است. رقیه از خواب بیدار شده بود و سراغ پدرش را می ‏گرفت.
یزید، دستور داد سر امام حسین علیه‏ السلام را به رقیه نشان دهند. وقتی حضرت رقیه (سلام الله علیها) سر بریده پدرش امام حسین علیه‏ السلام را دید، با فریاد و ناله خودش را روی سر بریده پدرش انداخت و جان را فدای بابا کرد.
در کتاب کامل بهائی نوشته علاء الدین طبری (قرن ششم هجری) قصه دختری چهار ساله که در ماجرای اسارت در خرابه شام در کنار سر بریده پدر به شهادت رسیده، آمده است.
 

یکی از کتاب ‏های کهن که در زمینه حضرت رقیه مطالبی نقل نموده، کتاب اللهوف از سید بن طاووس است.
وی می‏ نویسد: شب عاشورا که حضرت سیدالشهداء (علیه ‏السلام) اشعاری در بی وفایی دنیا می‏ خواند، حضرت زینب (سلام الله علیها) سخنان ایشان را شنید و گریست. امام (علیه‏ السلام) او را به صبر دعوت کرد و فرمود: «خواهرم، ام کلثوم و تو‌ ای زینب! تو‌ ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید و به یاد داشته باشید، هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید و خویشتن دار باشید.
مشهور این است که ایشان سه یا چهار بهار بیشتر به خود ندیده و در روز‌های آغازین صفر (به روایتی ۵ صفر) سال ۶۱ هجری قمری پرپر شده است.
مرقد مطهر حضرت رقیه سلام الله علیها در سوریه نزدیک به قبر حضرت زینب سلام الله علیها است.
 

هان‌ ای دختر خورشید! تو خرابه ‏نشین نیستی.
اینک عرش را به پاس قدوم تو مفروش کرده ‏اند.
پای بگذار! بالِ تمامِ ملایک برای گام گذاشتن ات در خویش نمی ‏گنجند.
منقّش ‏ترین و گسترده ترینِ ایشان را برگزین تا محملِ تو در عروجِ بزرگ و منوّرت باشند؛ و تو، چون رودی زلال و موّاج که عمود ایستاده باشد قد می ‏کشی و سر به آن سوی ابر‌ها می ‏بَری و به ناگاه از زمین بریده می ‏شوی و در بی کرانگیِ لاجورد، در عمیقِ کهکشانی دور، از زمینیان پنهان خواهی شد.

آری اگر در جنگ صفین امکان فتح شام فراهم نشد، اما حضرت رقیه (سلام الله علیها) شام را فتح کرد و امروز نه فقط شام بلکه تمام جهان کفر، نفاق، داعش و استکبار را هم نابود کرده است.السلام علیک یا بنت الحسین یا رقیه (سلام الله علیها)

منبع: خبرگزاری صدا و سیما (مهدی نقوی خبرنگار)

اَللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین