امام حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن (علیه السلام) نخستین فرزند امام علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است که در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرى قمرى در مدینه منوره دیده به جهان گشود و با تولد خویش، در جدش پیامبر (صلی الله علیه و آله) و سایر اهل بیت (علیهم السلام) شادى و نشاط ویژه اى پدید آورد

امام حسن (علیه السلام) بنا به روایت شیعه و اهل سنت، شبیه ترین انسان ها به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود و در این باره گفته شده است:

《حسن از جهت سیما، روش و رهبرى از همه بیشتر به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شباهت داشت.》[۱]

امام حسن (علیه السلام) پس از شهادت پدرش امیرمؤمنان على بن ابى طالب (علیه السلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالى کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید.[۲]

امام حسن علیه السلام به خاطر نوشیدن زهر، مسموم شد و به مدت چهل روز در بسترى بیمارى افتاد و روز به روز، حالش وخیمتر گردید، تا این که در ۲۸ صفر سال پنجاه هجرى قمرى، مصادف با سى و دومین سال رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله در مدینه به شهادت رسید و محبان اهل بیت علیهم السلام را در سوگ بزرگى فرو برد. 

امام حسین (علیه السلام) به تجهیز بدن مطهر برادرش پرداخت و سپس جهت تدفین آن در کنار مرقد پیامبر (صلی الله علیه و آله)، اقدام به تشییع جنازه نمود.

امام حسین (علیه السلام) و سایر بنى هاشم که به خاطر سفارش امام حسن (علیه السلام)، کظم غیظ کرده و بردبارى و جوانمردى را پیشه خود داشتند، و بدن امام حسن علیه السلام را به سوى قبرستان بقیع حمل نموده و در جوار جده اش فاطمه بنت اسد تدفین نمودند.[۳]

هم اکنون مزار امام حسن مجتبى علیه السلام به همراه سه تن از امامان معصوم (یعنى امام زین العابدین، امام باقر و امام صادق علیهم السلام) بدون هیچ گونه گنبد و بارگاهى در این قبرستان قرار دارد و محل زیارت بسیارى از شیعیان و دوستداران اهل بیت علیهم السلام مى باشد.

در تاریخ شهادت امام حسن مجتبى (علیه السلام)، علما و مورخان شیعه غالبا گفته اند که آن حضرت در ۲۸ صفر سال ۵۰ قمرى در سن ۴۷ سالگى به علت مسمومیت از سوى همسرش جعده بنت اشعث به لقاء اللّه پیوست.[۴]

اما در نقل دیگری نیز آمده است که آن حضرت در هفتم ماه صفر سال ۴۹ یا سال ۵۰ به شهادت رسید. [۵]

در برخی منابع اهل سنت، ربیع الاول سال ۴۹ قمرى،[۶] یا سال ۵۰ قمرى[۷] به عنوان تاریخ شهادت آن حضرت ذکر شده است.

منابع:

۱-الإرشاد (شیخ مفید)، ص ۳۴۷

۲- همان.

۳- نک: کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج ۲، ص ۸۰ و الارشاد، ص ۹

۴- نک: الکافى (کلینی)، ج ۱، ص ۴۶۱ بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج ۴۴، ص۱۴۹ و الارشاد، ص ۳۴۶.

۵- علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۳۴.؛ شهید اول، محمد بن مکی‌ عاملی، الدروس الشرعیه، ج۲، ص۷.

۶- انساب الأشراف (بلاذری)، ج۳، ص۷۵

۷- حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۹.

نقل شده از کانال تلگرامی ارتباط با خُدا و درمان به نشانی ertebat0bakhoda@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین

به خدا سوگند که معاویه براى من بهتر از این مردم است!

یکی از یاران امام مجتبی علیه السلام نقل می کند:
وقتى امام مجتبی علیه السلام در مدائن (توسط عده‌ای از معترضان) مجروح شدند خدمت آن حضرت رسیدم...

حضرت فرمودند:
به خدا سوگند که معاویه براى من بهتر از این مردم است! 

خیال می کنند که شیعه من هستند.
و حال آنکه کمر به قتل من بسته و بارم را به غارت و مالم را به تاراج بردند...

به خدا اگر با معاویه جنگ کنم همین‌ها مرا دست بسته تحویل او خواهند داد!

روزی پدرم امیرالمومنین علیه السلام به من فرمود: ...
در حکومت معاویه حق مندرس می‌شود 
و باطل آشکار می‌گردد
و صالحان لعن می‌شوند
و هر که در راه حق با او دشمنى ورزد، کشته مى‌‏شود
و هر که در راه باطل ولایت او را بپذیرد، صاحب قدرت می‌شود. 
و این گونه خواهد بود تا اینکه خداوند مردی [حضرت مهدی علیه السلام] را در آخرالزمان و در دوران سختی و ناآگاهی مردم برانگیزد...
در دوران او کافری باقی نخواهد ماند مگر اینکه به او ایمان بیاورد
و بدکاری نخواهد بود مگر اینکه صالح و درستکار خواهد شد
در حکومت او حتی درندگان رام و بی‌آزار می‌شوند،
زمین، گیاهانش را بیرون مى‌‏دهد 
و آسمان، برکتش را فرو مى‌‏فرستد 
و گنج‌‏هاى نهان برایش پدیدار مى‌‏شوند.
او شرق و غرب عالم را چهل سال (کنایه از سالهای طولانی) در اختیار خواهد داشت.
خوشا به حال کسى که روزگار او را دریابد و سخن او را بشنود!

الاحتجاج، ج2، ص290

نقل شده از کانال تلگرامی کَلَامُکُم نُور وَ اَمرُکُم رُشد به نشانی ahadisegoharbar@

اللهم عجل لولیک الفرج

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَّ عَلی آلِ مُحَمَّدٍ کَمَا صَلَّیتَ عَلی اِبراهیمَ وَ عَلی آلِ اِبراهیمَ اِنَّکَ حَمیدٌ مَّجِیدٌ.

اَللهُمَّ بَارِک عَلی مُحَمَّدٍ وَّ عَلی آلِ مُحَمَّدٍ کَمَا بَارَکتَ عَلی اِبراهیمَ وَ عَلی آلِ اِبراهیمَ اِنَّکَ حَمیدٌ مَّجِیدٌ.

خداوندا بر محمد و آل محمد درود فرست، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم درود فرستادی، راستی که تو ستوده شده و بزرگواری.
خداوندا بر محمد و آل محمد برکت نازل فرما، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم برکت نازل فرمودی، به راستی که تو ستوده شده و بزرگواری.

چرا معاویه، امام حسن مجتبی(علیه السلام) را با اینکه با او صلح کرده بود، به شهادت رساند؟

چرا معاویه، امام حسن مجتبی(علیه السلام) را با اینکه با او صلح کرده بود، به شهادت رساند؟

وجود مبارک امام مجتبی(علیه السلام) به چند دلیل مانعی بزرگ برای ولایت عهدی یزید به شمار می آمدند:

1- آن حضرت شخصیت معنوی بالایی داشت و همه او و برادرش امام حسین (علیه السلام) را دو آقای جوانان بهشتی می شناختند و خدمات فراوان آن حضرت در مدینه از او شخصیت عظیمی در اجتماع ساخته بود و در عراق نیز به سبب شیعه بودن اکثریت مردم، حضرتشان جایگاه و پایگاه ویژه ای داشت. به این سبب، معاویه به راحتی نمی توانست ولایت عهدی یزیدی را مطرح کند که از معنویات بویی نبرده و جوانی خام و اهل شراب و قمار بود.

2- امام حسن (علیه السلام) از کسانی بود که نه تهدید او را وادار به عقب نشینی می کرد و نه تطمیع وی را به سکوت و تسلیم وا می داشت. همچنین گزینه دور کردن از مرکز جامعه اسلامی به بهانه هایی؛ مانند امارت و قضاوت درباره امام حسن (علیه السلام) قابل اجرا و عمل نبود؛ چون آن حضرت، هیچ مسئولیتی از طرف معاویه نمی پذیرفت و معاویه نیز برای اجبار بر این مسئله قدرتی نداشت.

3- قرارداد صلحی میان حضرت مجتبی(علیه السلام) و معاویه وجود داشت که بنابر یکی از بندهای آن، معاویه حق نداشت بعد از خودش کسی را به جانشینی انتخاب کند، بلکه زمامداری بعد از او به حضرتشان می رسید و این خود، مانع بزرگ سیاسی و اجتماعی به شمار می آمد.

این بند از قرارداد در کتاب های تاریخی معتبر فراوانی وجود دارد: «علما بر این اتفاق دارند که حسن [بن علی] حکومت را به معاویه تا زمان حیاتش واگذارد کرد نه بیش از آن، تا این که خلافت بعد از او به خودش برگردد و قرارداد بین آن دو این گونه بسته شد». «هنگامی که علی به شهادت رسید، حسن بن علی در عراق و معاویه در شام به حکومت رسید ...امام مجتبی (علیه السلام) با لشکری از کوفه به قصد جنگ با معاویه حرکت کردند و معاویه نیز با لشکری از شام، رهسپار میدان جنگ شد. بعد از رویارویی دو لشکر و آن وقایع، کار به صلح کشید و صلح نامه ای در آن میان به امضا رسید که یکی از بندهای آن این بود: به این شرط که معاویه، خلافت را بعد از خود به حسن واگذارد».

با توجه به جهات فوق به سبب زنده بودن امام حسن مجتبی (علیه السلام)، معاویه هیچ توجیهی برای طرح ولایتعهدی فرزندش نداشت و از همین جا روشن می شود که حضرت مجتبی (علیه السلام) با این که به یقین می دانست معاویه به صلح نامه عمل نخواهد کرد، اما با دقت تمام، موادی را در آن قرارداد گنجاند که رسوایی معاویه را - که بسیار ظاهرفریبی می کرد - با دست خودش فراهم کند.

از بیانات استاد انصاریان

نقل شده از کانال تلگرامی داستان و سخن بزرگان به نشانی dastangram@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّـل فَـرَجَهُم

کرامات امام حسن مجتبی (علیه السلام)

کرامات امام حسن (علیه السلام)

چرا این‌ کار را کردى.....

امام حسن (سلام الله علیه) از کوچه عبور می کرد؛ در مقابلِ در باغی، غلام سیاهی را دید که تکه‌اى نان به دست، یک لقمه خودش می‌خورد، یک لقمه را به سگ می‌دهد.

‌
‌رو به غلام کرد و فرمود: چرا این کار را کردى که نانت را با سگ کاملاً نصف نمودی و به او کمتر ندادى؟
‌جواب داد: چشمانم از چشمان او حیا کرد که کمتر دهم.
‌
‌حضرت علیه‌ ‏السلام پرسید: غلام چه کسى هستى؟
‌عرض کرد: غلام ابان بن عثمان، مالک این باغ.
‌حضرت علیه‌ السلام فرمود: اینجا بنشین تا من برگردم؛ رفت و برگشت.
فرمود: اى غلام! تو را خریدم.
او بلند شد و ایستاد و گفت: به گوش و فرمانم براى خدا و پیامبرش و براى تو اى مولاى من!

‌حضرت فرمود: باغ را نیز خریدم و تو را براى خشنودى خدا آزاد کردم و این باغ هدیه‌‏اى از طرف من به تو باشد....
‌‌

تاریخ بغداد، ج۶، ص۳۳؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۲۴۶؛ البدایة والنهایة، ج۸، ص۴۲.

نقل شده از کانال تلگرامی درمان با آیه های نورالـــــہـــــے به نشانی shamimerezvan@

azkarerouzaneh@

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّـل فَـرَجَهُم

چرا به امام حسن مجتبی (علیه السلام )، کریم اهل بیت گفته می شود؟

چرا به امام حسن مجتبی (علیه السلام )، کریم اهل بیت گفته می شود؟

امام حسن مجتبی علیه السلام نسبت به دردمندان و تیره بختان جامعه قلبی رئوف داشتند و با خرابه ‌نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم ‌درآمد همراه و همنشین می شدند و دردِ دلِ آن‌ ها را با جان و دل می ‌شنیدند و به آن ترتیب اثر می دادند، و در این حرکت انسان ‌دوستانه جز خداوند را مدنظر نداشتند. همچنین هیچ ‌گاه هر ضعیف، ناتوان و درمانده، ناامید از درب خانه آن حضرت برنمی گشت، حتی خود ایشان به سراغ فقرا می رفتند و آن‌ ها را به منزل دعوت می کردند و به آن‌ ها غذا و لباس می دادند.

امام حسن علیه السلام تمام توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه به کار می گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می بخشید، مورخان و دانشمندان در شرح حال زندگانی پر افتخار ایشان، بخشش‌ های بی سابقه و انفاق‌ های بسیار بزرگ و بی نظیری ثبت کرده‌اند. آن حضرت در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کردند و سه بار نیز ثروت خود را به دو نیم کردند و نصف آن را برای خود و نصف دیگر را در راه خدا به فقرا بخشیدند؛ از این رو ایشان را کریم اهل بیت علیهم السلام می نامند.

حقایق پنهان،ص ٢٦٨

منتهی الآمال، ج ١، ص ٤١٧

نقل شده از کانال تلگرامی کربلا به نشانی karballa_ir@

حسن یعنی تمام هست زهرا

حسن یعنی کریم هر دو دنیا
حسن یعنی سکوت و رازداری
حسن یعنی شب و دل بی قراری
حسن یعنی غروری که شکسته
حسن یعنی شهود دست بسته
حسن یعنی غروب و رنگ نیلی
حسن یعنی دوشنبه ضرب سیلی
حسن یعنی بقیع تیره و تار

حسن یعنی در و تیزیِ مِسمار
حسن یعنی نه شمعی نه مزاری
حسن یعنی نداری گریه داری
حسن یعنی به رنگ ارغوانی
حسن یعنی شکسته درجوانی
حسن یعنی شهید زهر کینه
حسن یعنی غریب اندر مدینه
حسن یعنی تمام عشق مادر
حسن یعنی عزیز قلب حیدر

فرا رسیدن شهادت کریم اهل بیت 
امام حسن مجتبی (علیه السلام) تسلیت باد

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین