فضائل شگفت‌انگیز امیرالمؤمنین (علیه السلام)

عید سعید غدیر خم یادآور بزرگ ترین حادثه تاریخی اسلام است و بر مسلمانان به ویژه شیعیان واجب است که درباره غدیر هر چه بیشتر بدانند.

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ امیرالمؤمنین علی علیه السلام در برگیرنده‌ جمیع فضایل اولین و آخرین از جن و انس است. از این‌رو رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرماید: خداوند پیامبرانش را بر فرشتگان مقربش برتری داده است و مرا بر همه‌ پیامبران برتری داده است. یا علی، برتری بعد از من از آن تو و امامان بعد از تو است. (بحارالانوار، ج۱۱، ص۱۴۰)

در این نوشتار تلاش داریم به اختصار به برخی از فضایل شگفت‌انگیز آن حضرت اشاره کنیم.

۱- شکافته شدن دیوار خانه کعبه

مقام امیرالمؤمنین علی علیه السلام آن قدر در نزد خداوند متعال ویژه است، که حتی حاضر نمی‌شود مادر علی علیه‌السلام که مهمان خاص خانه‌اش شده از محلی وارد خانه‌اش شود که محل رفت‌ و آمد مشرکان است. از این‌رو به احترام امیرالمؤمنین دیوار را به روی مادرش می‌شکافد و علی علیه السلام از جایی وارد می‌شود که احدی از آن مکان تردد نکرده است. یزید بن قعنب می‌گوید: دیدم دیوار پشت کعبه (رکن یمانی) شکافت و فاطمه بنت اسد که به علی حامله بود و نُه ماه از مدت حملش می‌گذشت وارد کعبه شد و از چشمان ما ناپدید گشت و دیوار به هم چسبید. برخاستیم که قفل در خانه‌کعبه را باز کنیم، قفل باز نشد، دانستیم که این رویداد به فرمان خدا رخ داده است. (روضه الواعظین، ج۱، ص ۷۶)

۲- مولود کعبه

یکی از فضایل اختصاصی حضرت علی علیه السلام تولد در خانه خدا است. حضرت در یک مقایسه‌ای بین تولد خود و حضرت عیسی بن مریم فرمودند: من از عیسی برترم؛ زیرا زمانی که هنگام وضع حمل مریم (سلام الله علیها) فرارسید، به او وحی شد که از بیت المقدس بیرون شو و فرزندت را به دنیا بیاور؛ ولی وقتی مادر من را درد زایمان در برگرفت، دیوار کعبه به اذن خداوند شکافته شد و من در داخل خانه‌ خدا که بسی شریفتر از بیت المقدس است به دنیا آمدم. (منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج‏۱، ص ۳۴۸)

۳- نامگذاری توسط خدا

حضرت امیرالمؤمنین آن‌قدر عظمت دارند حتی در نامگذاری هم خداوند متعال حساب ویژه‌ای برای ایشان باز کرده است. وقتی فاطمه بنت اسد در حال خروج از کعبه بود هاتفی ندا داد یا فاطمه، اسم علی را از نام خودم مشتق کردم، اسم علی را بر او بگذارید: «فَلمّا اَردْتُ اَنْ اَخْرُجَ هَتَفَ بی هاتِفٌ یا فاطِمَةُ سَمّیهِ عَلیّا فَهُوَ عَلِیٌ وَ اللّه الْعَلِیُّ الاْعْلی یَقُوْلُ: اِنّی شقَقْتُ اِسْمَهُ مِنْ اِسْمی وَ اَدّبْتُهُ باَدَبی وَ وَقَفْتُهُ عَلی غامِضِ عِلْمی» (بحارالانوار، ج ۳۵، ص ۹)

۴- باز شدن درب خانه به مسجدالنبی

باز شدن درب خانه علی علیه‌السلام را شاید بتوان از این منظر نگاه کرد، که خداوند متعال می‌خواهد به برخی افراد بفهماند که همه در‌ها به روی آنان بسته است و هر جا قدم بگذارند بن‌بست خواهد بود و تنها خانه علی بن ابی‌طالب است که منشأ همه خیرات و برکات خواهد بود. از این رو روزی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌ وآله) دستور داد که تمام این درها؛ به جز در خانه علی (علیه‌السلام) بسته شود. برخی از اصحاب اعتراض کردند، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌ وآله) خطبه‌ای خواند و پس از ستایش خدای تعالی فرمود: من دستور دادم که همه این در‌ها به جز در خانه علی (علیه‌ السلام) بسته شود، برخی از شما اعتراض کردید، به خدا قسم! من در خانه کسی را نبسته و یا باز نگذاشته‌ام؛ بلکه به من (از جانب خداوند) چنین دستوری داده شده و اطاعت کرده‌ام. (خصائص امیرمؤمنان علی بن أبی طالب، ج ۱، ص ۵۹)

۵- رد شمس از افتخارات امیرالمؤمنین

ردالشمس یا بازگشت خورشید نیز یکی دیگر از فضایل اختصاصی آن بزرگوار است. وقتی حضرت علی (علیه السلام) با اصحابش قصد حرکت به سمت بابل از مسیرفرات را داشتند، نماز عصر را با بعضی از اصحابش خواند؛ اما شماری از لشکریان که مشغول رد کردن اسب‌های خود از فرات بودند، نتوانستند نماز را در وقت بخوانند. حضرت از خداوند خواست تا خورشید را باز گرداند و آنان نماز خویش را بخوانند. (الإرشاد، مفید، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۴۷)

۶- لیله المبیت از افتخارات حضرت

لیله المبیت شبی است که سران قبیله قریش تصمیم گرفتند در آن شب پیامبر اسلام را به قتل برسانند، ولی علی بن ابی‌طالب به‌جای رسول خدا در بستر وی خوابید و نقشه قریشیان به سرانجام نرسید. (بحار الانوار، ج ۱۹، ص ۶۰) وقتی از حضرت سؤال می‌کنند که آیا ترس هم داشتید یا نه؟ فرمودند: که آن شب راحت‌ترین خواب و استراحت من بود. بعد از اینکه جانش را در طبق اخلاص می‌گذارد و می‌خواهد خود را فدای پیغمبر صلی‌الله علیه و آله کند آیه نازل می‌شود: «وَ منَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ؛ [سوره بقره، آیه ۲۰۷] و از مردم کسی است که جانش را برای خشنودی خدا می‌فروشد.»

۷- قسیم الجنه والنار

قسیم الجنه و النار بودن امام علی علیه السلام بسان معلمی است که به شاگردانش علومی را تعلیم داده است، برخی از آنها در اثر تلاش آن تعالیم را یاد گرفتند و موفق شدند و بعضی مردود شدند. ( ر. ک: حسینی تهرانی، امام‌شناسی، ج۱، ص۱۵۰) از آنجا که امام علی علیه السلام دارای مقام ولایت و امامت است، فعل و گفتارش حجت است؛ ازاین‌رو، پیروان آن حضرت با اشاره ایشان بهشتی و دشمنانش نیز جهنمی هستند؛ «یا عَلِی إِنَّکَ قَسِیمُ الْجَنَّةِ وَ النَّار؛ (عیون اخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۷) ای علی تو تقسیم‌کننده بهشت و جهنم هستی.»

۸- صدای زنگ بهشت

رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمودند: «أَنَّ حَلْقَةَ بَابِ الْجَنَّةِ مِنْ یَاقُوتَةٍ حَمْرَاءَ عَلَی صَفَائِحَ مِنَ الذَّهَبِ فَإِذَا دُقَّتِ الْحَلْقَةُ عَلَی الصَّحِیفَةِ طَنَّتْ وَ قَالَتْ یَا عَلِی؛ (الأمالی و المجالس، ص ۴۷۱) کوبه‌ در بهشت از جنس یاقوت سرخ است و صفحه اش از طلا. وقتی کوبه در به صفحه می‌خورد، صدا می‌آید: یا علی!» حکیم فرزانه استاد جوادی آملی از زبان بزرگْ مفسر جهان اسلام، می‌گوید: مرحوم علامه طباطبایی (ره) در شرح این حدیث و این که چرا صدای کوبه‌ درِ بهشت "یا علی" است می‌‏فرمودند: مهمان وقتی به خانه‏‌ای می‏ رود، صاحب خانه را صدا می‏ زند؛ اگر صاحب‏خانه نام معینی داشته باشد، مهمان همان نام معیّن را می‏ برد. صاحب بهشت و مهماندار بهشت، علی‏ بن ابی ‏طالب (علیه السلام) است؛ از این رو، صدای کوبه در بهشت هم «یا علی» است. چون هر کس به بهشت می‏ رود در سایه هدایت و رهبری این خاندان و مهمان این خاندان است. اگر این انوار طیّبه نبودند، کسی راه بهشت را طیّ نمی‏ کرد. ما به خوبی می‏ توانیم احساس کنیم که الان در بهشت هستیم یا نه! درِ بهشت به روی ما باز است یا نه! (حکمت عبادات، جوادی آملی، ص ۲۵۴)

علی اینگونه بود...

علی اینگونه بود...

در احوالات حضرت علی علیه السلام آورده اند که روزی امیرالمؤمنین اشتها کردند که جگر کباب شده ای را با نان نرم بخورند.

 همین طور این امر تا یک سال طول کشید و ابراز نمی کردند. 

روزی از روزها، در حالی که روزه بودند، به حضرت امام حسن علیه السلام این مطلب را گفتند. 

امام حسن برای حضرت، غذای مورد نظر را آماده کرد. وقتی هنگام افطار شد، سائلی به در خانه آمد و درخواست غذا کرد. 

علی علیه السلام فرمود: «ای نور دیده من! این طعام را بردار و به این سائل بسپار؛ برای آنکه ما فردای قیامت در صحیفه اعمال خود نخوانیم که 

«و یوم یعرض الذین کفروا علی النّار اذهبتم طیباتکم فی حیاتکم الدّنیا و استمتعتم بها فالیوم تجزون عذاب الهون بما کنتم تستکبرون فی الارض بغیر الحق و بما کنتم تبسقون

؛ (سوره احقاف، 20)
 آن روز که کافران را بر آتش عرضه می کنند (به آنها گفته می شود) از طیبات و لذائذ در زندگی دنیای خود استفاده کردید و از آن بهره گرفتید اما امروز عذاب ذلت بار به خاطر استکباری که در زمین به ناحق کردید و به خاطر گناهانی که انجام می دادید جزای شما خواهد بود.»

منبع : هزار و یک داستان از زندگانی امام علی

نقل شده از کانال داروخانه معنوی به نشانی Manavi_2@

مولانا امیرالمومنین علی علیه‌السلام:

اى بندگان خدا، از مرگ و نزدیکى آن بترسید و ساز و برگ آن مهیا دارید، زیرا مرگ، کارى بزرگ و حادثه‌اى خطیر را با خود آورد؛ مرگ یا هر چه مى‌آورد خیر است که با آن شرى همراه نیست، یا شرى است که در آن از خیر نشانى نیست!

نهج‌البلاغه نامه ۲۷

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم وَالعَن اَعدَائَهُم اَجمَعین

شمایل‌ و اوصاف‌ ظاهری امام‌ علی (علیه السلام)

شمایل‌ و اوصـاف‌ ظاهری امام‌ علی (علیه السلام)

در کتاب کشف الغمه نوشته شده است که بدر الدین لؤلؤ عامل موصل از بعضی علما درخواست کرد تا احادیث صحیح و گوشه ای از آنچه درباره فضایل و صفات علی (علیه السلام) نقل شده است استخراج کنند.
این صفات بر«انوار شمع اثنی عشر»نوشته و به آرامگاه آن حضرت برده شد.
وی می گوید: «من این شمع را دیدم ».آنچه در اوصاف علی (علیه السلام) می آید مطالبی است که از کتاب صفین و از جابر و ابن حنفیه و دیگران و نیز از کتاب استیعاب نقل شده است.
بدر الدین با خواندن این صفات گفت: او (علی) نکوترین کسی است که صفاتش را دیده است.ما با استفاده از مجموع این روایات به خصوصیات برجسته آن امام همام اشاره می کنیم.

- علی (علیه السلام) مردی میانه بالا بود. چشمانی سیاه و گشاده داشت. در نگاهش عطوفت و مهربانی موج می زد. ابروانش کشیده و پیوسته بود. صورتی زیبا داشت و از نیکو منظرترین مردم به شمار می آمد. رنگ صورتش گندمگون بود. چهره ای گشاده و بشاش داشت. به جز موهای اطراف سرش، موی دیگری نداشت و سرش طاس بود و از پشت همچون تاجی می درخشید. گردنش از سپیدی به درخشش ابریقی نقره ای مانند بود. ریشی انبوه داشت و بالای آن زیبا می نمود. گردنش ستبر و شانه هایش همچون شانه های شیری ژیان، فراخ بود.

- در روایتی دیگر ذکر شده است: شانه هایش مانند شانه های شیری قوی جثه، پهن بود. بازوان نیرومندش، از شدت درهم پیچیدگی عضلات از ساعدش قابل تمیز نبود. مچها و نیز پنجه هایی قوی و قدرتمند داشت.

- در روایتی دیگر نیز آمده است: آن حضرت انگشتانی باریک و ساعد و دستی نیرومند داشت.و چنان قوی بود که اگر دست کسی را می گرفت، بر او مستولی می شد و طرف مقابل قدرت نفس کشیدن را از دست می داد.شکمی بزرگ و پشتی قوی داشت.سینه وی فراخ و پرمو بود و سر استخوانهای او که در مفصل با یکدیگر جفت شده بودند، بزرگ می نمود.عضلاتی پر پیچ و تاب و ساقهایی کشیده و باریک داشت.بزرگی عضله دست و پای او بهنجار و موزون بود و هنگام راه رفتن اندکی به جلو متمایل می شد.چون به میدان کارزار روی می آورد، با هروله و شتاب می رفت.نیرومند و شجاع بود و در رویارویی با هر کسی، پیروز می شد.به راستی خداوند او را با عز و نصر خود تایید کرده بود.

- مغیره در این باره گفته است: علی (علیه السلام) همچون شیر بود، بلکه از شیر قوی تر و اندامش از اندام او بهنجارتر می نمود.

آن حضرت را با الفاظی همچون اصلع (طاس و بی مو) ، اجلح (کسی که جلوی سر او کم مو باشد) ، انزع (مردی که موی پیشانیش از هر دو طرف رفته) و بطین (شکم بزرگ) بسیار توصیف کرده اند که ذکر آن نیز گذشت.

- در کتاب فائق آمده است که ابن عباس می گوید: من زیباتر از طرفین پیشانی علی (علیه السلام) ندیده ام. شرصتان (طرفین پیشانی) از شرص و به معنای جذب و کشیدن است.گویا مو کشیده شده و جای آن معلوم می شود.آیا به وجه تسمیه مو به نزعه نمی نگری و نمی بینی لغات جذب و نزع همه از یک رشته سرچشمه می گیرند؟!

سیره معصومان جلد ۳، امین، سید محسن

نقل شده از کانال تلگرامی منتظران ظهور به نشانی https://telegram.me/joinchat/AAAAAD01fHJaC0I-V2HVkg

https://s2.uupload.ir/files/imam_ali1_j4s1.jpg

https://s2.uupload.ir/files/imam_ali2_52v8.jpg

https://s2.uupload.ir/files/hadith963_wjt1.jpg

اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّـل فَـرَجَهُم